(ENGLISH TRANSLATION BELOW)
Ερώτηση πάνω στο δίκαιο / ενότητα - "ελευθερισμός" (EDx - Harvard) : "Είναι δίκαιο ή άδικο το κράτος να φορολογοεί τους πλούσιους να πληρώνουν για τους φτωχούς"
Θα ξεκινήσω δηλώνοντας τη θέση μου που συμφωνεί με το γεγονός ότι το να έχεις αφθονία είναι μια ευλογία και προσθέτοντας ότι το να είσαι πλούσιος είναι ευτυχία που ένας υγειής άνθρωπος θα αισθάνεται καλά να μοιράζεται, και φυσικά το αντίθετο. Το να μοιράζεσαι, είναι φροντίδα και το αντίθετο είναι ιδιοτέλεια. Οι κοινωνίες δεν μπορούν να αναπτυχθούν με εγωισμό και ιδιοτέλεια εξ ορισμού.
Τώρα....
Άνθρωποι φτωχοί (δες ερώτηση)? Ποια κοινωνία ανθρώπων θέλει ανθρώπους φτωχούς και αν ναι γιατί? Και αν ναί ποιοί?
Δεν είμαι οπαδός του "ελευθερισμού", θεωρώ πως ένα κακό σύστημα ντύθηκε την όμορφη λέξη της Ελευθερίας ώστε να πλανέψει το κοινό της - Όλους. Οπότε η απάντησή μου δεν μπορεί να είναι απλή ΝΑΙ ή ΟΧΙ, αλλά αντ 'αυτού θα πρέπει να αναλύσω τι πιστεύω ότι είναι δυσλειτουργικό σε αυτό το «ηθικό σύστημα». (βεβαίως συνοπτικά)
Γιατί το σύστημα από μόνο του είναι κατά του ανθρωπισμού:
Η ερώτηση του τίτλου, κατά τη γνώμη μου, ακούγεται λανθασμένη από μόνη της καθώς ορίζει αυτή τη διάκριση (φτωχός - πλούσιος) ως δεδομένη. Οι άνθρωποι και η εκπαίδευσή τους - ειδικά οι μεγάλοι εκπαιδευτικοί οργανισμοί όπως ο συγκεκριμένος που διδάσκουν το νόμο - οφείλουν κατ εμέ ήδη να δημιουργούν την κοινωνία και τους μελλοντικούς πολίτες προς μία άλλη κατεύθυνση. Περισσότερο ανθρωπιστική. Ας μην ξεχνάμε ότι η ελευθερία μας (εννοώντας ο "σύγχρονος" τρόπος ζωής / το να μην σε εκμεταλεύονται 15 ώρες αλλά 8 ας πούμε) κερδήδηκε με πολλές νομικές (και όχι μόνο) μάχες ενάντια σε πλούσιους ανθρώπους που είχαν καταχραστεί την εξουσία τους (Δες, π.χ σφαγή στο Landlow, 1914).
Το κράτος θα έπρεπε να εκπαιδεύει τους πολίτες προς μία κοινωνική ωφέλιμη σκέψη.
Ο πιο εύλογος στόχος του συστήματος μίας πολιτείας θα ήταν να συνδιάζει τη προσωπική με τη κοινωνική σκέψη και το αντίθετο.
Ο Άνθρωπος θα έπρεπε να επιζητά το Προσωπικό του όφελος ως Αγωγός στήριξης του Κοινωνικού και αντιστρόφως, καθώς αυτά τα δύο οφέλη, σύμφωνα με τον ανθρωπισμό και ηθικά συστήματα όπως π.χ Χριστιανισμός και Ωφελιμισμός, είναι άμεσα αλληλένδετα.
Με το παρόν σύστημα έχουμε δυστυχώς (και πλέον αποδεδειγμένα) την διαίρεση του προσωπικού κινήτρου από την κοινωνική ευημερεία. Λέει η ερώτηση, οτι "πληρώνουν" (ηχεί αρνητικά) αντί το κοινωνικό σύνολο να το νιώθουν δικό τους, λέει πληρώνουν αντί να λέει, "μοιράζονται" - κάτι που θα ήταν συνετό και ωφέλιμο όλοι να πράττουν εξ αγάπης και εκ φύσης.
Αναφέρθηκε πως η φιλανθρωπία θα πρέπει να είναι προαιρετική εφόσον έχεις χρήματα και πόρους βάση τα λεγόμενα του ελευθερισμού.
Γιατί η φιλανθρωπία να έχει ξεχωριστό όνομα από τη δική μας ευημερία? Πως γίνεται αυτά τα δύο να είναι χωριστά? Γιατί να χωρίζεται το προσωπικό, από το συνολικό όφελος ώντας εμείς μέρος συνόλου? Γιατί αυτή η ανθρωπιστική φιλοσοφία να μην είναι η πρώτη μας ηθική μέριμνα καθώς έδωσε και πήρε το όνομα του είδους μας?
Το κοινό καλό είναι αυτό που κάνει τις κοινωνίες ευτυχείς και όχι ο άσκοπος, ο συνεχής αυξανόμενος και μάταιος πόθος της ιδιοτελούς απόκτησης ιδιοκτησίας (χωρίς να παίρνω ή να μειώνω την αξία του δικαιώματος της ιδιοκτησίας), όπως ένα κακομαθημένο παιδί θέλει ολοένα καινούρια παιχνίδια και όλο το κόσμο γύρω από τον εαυτό του. Θα μπορούσαν να αναφερθούν πολλά παραδείγματα προς υποστήριξη αυτής της θεωρίας σε επίπεδο κουβέντας.
"Γίνε ο καλύτερος ή απέτυχε":
Επιθυμούμε να θαυμάσουμε τις ομορφιές του κόσμου. Αυτό είναι διαφορετικό από το να θέλουμε όλοι να θαυμάζουν εμάς. Το πρώτο, είναι φυσιολογικό και το δεύτερο είναι επίκτητο μέσω της εκπαίδευσης και της κουλτούρας. Δες ανταγωνισμός, κοινωνική απαξίωση, καλύτερες και χειρότερες ράτσες, ατομικός αποκλεισμός, κούρσα ματαιότητας προς τις υψηλότερες αποδόσεις, εκπαιδευτικά προγράμματα που προγραματίζουν τον εγκέφαλο στο να πρέπει γίνεις ο καλύτερος ή αλλιώς να αποτύχεις, ο ομορφότερος ή αλλιώς να είσαι πιο άσχημος από κάποιον, ο εξυπνότερος ή αλλιώς τούβλο, ο χρησιμότερος ή αλλιώς ανάξιος, ο πλουσιότερος ή αλλιώς άχρηστος και κοινωνικό βάρος. Διακρίσεις που σε φυσιολογικές και νοητικά και πολιτισμικά ανεπτυγμένες κοινωνίες δεν θα είχαν κανένα χώρο. Η πρόοδοι των επιστημών, της φιλοσοφίας και της τεχνολογίας θα έπρεπε να ακολουθούνται από αυτή της ευτυχίας. Επομένως, η ευτυχία οφείλει να αυξάνεται σνολικά και όχι να μειώνεται ως απόδειξη της προόδου, αλλιώς δεν μπορούμε να μιλάμε για αποδεδειγμένη πρόοδο.
Δημιουργούνται μοναδικά (και μεμονομένα) είδωλα επιτυχίας της ευτυχίας στα οποία λίγοι τυχεροί θα μοιάσουν/φτάσουν (βεβαίως, όπως ανέφερα παραπάνω, μπορούμε να αποδείξουμε πως τελικά ίσως αυτός ο αγώνας προς τη μίμηση κάποιου ειδώλου δεν θα φερει το επιθυμητό αποτέλεσμα και την προσδωκόμενη ευτυχία ή ευχαρίστηση - άρα οι ιδιοτελείς επιθυμίες μας αποκαλύπτουν κενά).
Η ευτυχία δεν αγοράζεται...Η ευτυχία μοιράζεται:
Συνεπώς, το να επιζητάμε κάποια άμετρη και συνεχώς και ματαίως αυξανόμενη ιδιοκτησία...το να ασκούμε την "ελεύθερη και προαιρετική φιλανθρωπία"....το να διψάμε για κλιμακόμενες απολαβές και θαυμασμό αποσκοπόντας μόνο στο να ξεχωρίσουμε στα κοινωνικά status ώστε εν τέλει να "ευτυχίσουμε" - συμπληρώνοντας ένα ερεβώδες, επίκτητο, εσωτερικό κοινωνικό κενό - αποτελεί ψυχολογική διαταραχή κοινωνικά αποδεκτή που άπτεται του ναρκισσισμού.
Μεταφορά για το σύστημα "To Προποτζίδικο":
Το σύστημα λειτουργεί όπως ένα πρακτορείο λόττο οπου όλοι επιθυμούν το πρώτο βραβείο, και αν όχι εκείνο, τότε ένα από τα δέκα πρώτα δώρα. Αυτό είναι μία απάτη δυστυχώς καθώς από το πρώτο λεπτό της δημιουργίας της επιθυμίας, έως να σταματήσει η επίδρασή της (μπορεί ποτέ), έχει ήδη χαθεί μεγάλο μέρος της προσωπικής ευτυχίας.
1. Ζημιώθηκες τα χρήματά σου ώστε να παίξεις.
2.Κατανάλωσες φυσική ενέργεια.
3. Κατανάλωσες πνευματική ενέργεια.
4. Δεν αξιοποίησες ποιοτικό χρόνο κοινωνικής συνέργειας ή προσωπικής βελτίωσης.
4. Απογοητεύεσαι συνεχώς και θέλεις να ξαναπαίξεις.
5. Ιεροποιείς την ελπίδα, την τύχη και μένεις αδρανής σε αυτά που θα μπορούσες να μεριμνήσεις.
6. Χάνεις συνεχώς και αυτό σου γίνεται συνήθεια - την οποία λόγω εμμονής δικαιολογείς με όλους τους πιθανύς τρόπους.
7. Ας πολλάπλασιάζουμε τα παραπάνω επί εκατομμύρια “πολίτες”. Πως μοιάζει ένα κράτος λοιπόν που η ήττα είναι συνήθεια?
Περισσότερα:
8. Όλοι στο ....“προποτζίδικο” .....αντί σε ένα πιο όμορφο και απολαυστικό μέρος. ;)
9. Η συνήθεια και η επανάλληψη είναι οι αρχές της εκπαίδευσης. Εδώ με αρνητικό πρόσημο.
10. Η συμμετοχή σου βασίζεται σε προσωπικά και ιδιοτελή συμφέροντα. Η ιδιοτέλεια δεν έκανε υγιείς κοινωνίες…θα έπρεπε να ”Είμαστε στο εμείς, όχι στο εγώ”
11. Τα προσωπικά και ιδιοτελή συμφέροντα πολλαπλασιάζονται ανάλογα τον αριθμό των συμμετέχοντων. Επομένως έχουμε μία γενική ηθική αρχή ή κουλτούρα ενός κράτους.
12. Η απογοήτευση της ήττας πηγάζει πάλι από τα αισθήματα εγωισμού και τα τρέφει έτσι ώστε το άτομο να επιστρέψει "δυνατότερο και πιο αποφασισμένο" για την μελλοντική του πιθανή νίκη η οποία του υπόσχεται την δική του προσωπική διάκριση.
13. Κρίμα. Έχασες όλο σου το χρόνο μέσα σε ένα σκοτεινό και γεμάτο απελπισμένους και άπληστους "τυχοδιώκτες" "Προποτζίδικο".
Κλείνοντας:
Σε μία κοινωνία που θα θέλαμε να θαυμάσουμε τις ομορφιές του κόσμου, τότε εκείνες θα είχαν προτεραιότητα για εμάς. Οι συνάνθρωποι θα ήταν για εμάς στολίδι και εμείς επομένως στολίδι για εκείνους. Δεν θα είχε ανάγκη κανείς από εκείνα τα "είδωλα και τα πρότυπα της ευτυχίας" καθώς ο κάθε ένας από εμάς θα ήταν ένα πρότυπο τόσο αληθινό και λαμπρό ώστε να θέλουμε να συμπράξουμε και να συμπράξουν κι άλλοι δομώντας έτσι μία κοινωνία. Δημοκρατία (όχι κουραφέξαλα).
Αν οι δράσεις μας, οι κουλτούρες μας και οι προσωπικές προθέσεις μας ήταν άμεσα συνδεδεμένες με το όφελος της κοινότητας ηθικά, φυσιολογικά και μετά χαράς, τότε οι ανισότητες δεν θα είχαν κανένα μέρος. Τουλάχιστον θα ήταν σίγουρα πολύ λιγότερες και ο κόσμος σίγουρα καλύτερος.
Απαντώντας:
Συνεπώς, πιστεύω πως στο παρόν ανορθόδοξο σύστημα που έχει χτιστεί, επιβληθεί και επομένως μαζικά ακολουθηθεί, δεν μπορείς να επιβάλλεις σε κάποιον να δώσει από τα χρήματά του. Και αυτό γιατί τον εκπαίδευσες να ποθεί το χρήμα περισσότερο από κάθε άλλο αγαθό και πως είναι στην προσωπική του ευχέρια η κοινωνική του χρήση.
Η ερώτησή μου:
Το χρήμα δεν είναι ένα αγαθό, το χρήμα είναι μέσο. Ένα μέσο για εκπαίδευση, για υγεία ψυχολογική και σωματική, Είναι ένα μέσο το οποίο με τη σωστή χρήση (αλλιώς είναι άχρηστο) θα κατοχύρωνε ισότητα και δικαιοσύνη προς μία όμορφη και ευτυχισμένη ζωή που όλοι την αξίζουνε στο σύντομο και αξιο βίο τους. Αν συμφωνήσουμε πως κάποιος μπορεί να συλλέξει (ή όπως ειπώνεται, να κερδίσει) όλο το χρήμα της γης με σκληρό κόπο.....τότε γιατί να μη μπορεί κάποιος να αγοράζει και τον καθαρό αέρα ή και το καθαρό νερό μέχρι και την τελευταία σταγόνα με την ατομική και προσωπική του αξία και την εργασία?
Οι μελλονικές μου προσδοκίες
Πιστεύω παρ’ όλα αυτά, στη μελλοντική μας προσπάθεια να αλλαξουμε αυτό το σύστημα ιδιοτέλειας (κάποιοι το λένε "ελευθερισμό") και να φτιάξουμε ένα νέο όπου η προσφορά θα είναι αυτονόητη.
Ένα σύστημα γιά όλες τις ψυχές που η ζωή και η μητέρα γη έχει αποφασίσει να φιλοξενήσει.
Ευχαριστώ για την ανάγνωσή σου,
Ιορδάνης
ENGLISH:
Question on Justice / "Libertarianism" (EDx - Harvard): “Is it just or unjust for the state to tax the rich to help the poor?”
I will start by stating my position that agrees on the fact that being wealthy is a blessing and adding that being rich is a happiness to be shared. Sharing is caring and the opposite is selfishness. Societies can’t develop on selfishness.
Now….
People being poor? Humans are born rich by Nature so their valuation into sects is a “human” creation. Which human society wants people to be poor and if so why? And if so who?
I am not a fan of libertarianism so my answer can’t be a straight forward YES or NO but instead I will have to analyse what I think goes wrong in this “moral system”.
Why the system itself is against humanitarianism:
The question in my opinion sounds wrong in itself as it defines this distinction (poor-rich) as a given. People and their education - especially big educational organisations like Harvard which teach law - should already be establishing society and future citizens in another direction. More humanitarian. Let’s not forget that our freedom was won with many legal (and not only) combats against rich people who had gone overboard misusing power (must see the slaughter in Landlow, 1914).
The state should train citizens for a beneficial social thought.
The most reasonable goal of a state would be to combine the personal interest with the social interest and vice versa.
Man should seek his personal benefit as a conduit of support in society.
The current system promotes individuality separately from the social interest and this is harmful for the general unity I believe as people tend to seek more for themselves than for the whole.
Libertarianism sets charity as optional as long as you have money and resources, it is therefore just a freedom of option.
Why not contribution shouldn’t be a self evident moral pushing us to an equation of our efforts for the common good?
Common prosperity is what makes people happy and not the pointless, ever-increasing and futile desire for selfish personal property, just as a child wants a doll, a car, and the whole world around him.
Many examples could be cited to support this theory. These examples come from the history of the modern system in combination with the humanities that study human social, personal and psychological response to it.
We want to admire the beauties of the world. This is different from wanting everyone to admire us. The former is natural and the latter is acquired and reinforced and cultivated through education and culture so far. See for example the competition, the social devaluation, the exclusion of individuality, the race to the highest yields, the educational programs that condition people the need to stand out as the strongest, (or the most beautiful, even the smartest or the most useful) or the richest. If there are all these distinctions upwards, then there are also the corresponding ones downwards where in normal and mentally and culturally developed societies they would have no space. The progress of science, philosophy and technology should be followed by that of total happiness. Therefore, happiness must increase and not decrease as proof of progress, otherwise we cannot talk about proven progress. Lack of finances and resources bring lack of happiness and an extended sadness and desperation.
Unique (and individual) success idols are created that few will will manage to look like (of course, as I mentioned above, we can prove that in the end maybe this struggle to imitate an idol will not bring the desired result and the added happiness or pleasure - so our selfish desires reveal gaps). Therefore, seeking or acquiring immeasurable property, earnings and admiration, is a socially acceptable psychological disorder related to narcissism.
The lottery effect:
The system works like a lottery agency where everyone wants the first prize, and if not that, then one of the first ten prizes. This is unfortunately a scam as much of the personal happiness has already been lost in the act of searching for the promising prize.
Negative effects:
1. You squandered your money to play.
2. You consumed physical energy.
3. You consumed spiritual energy.
4. You lost quality time of social synergy or personal improvement.
5. You are constantly disappointed and then you play again.
6. You sanctify hope, luck and one is pushed to idleness.
7. You are losing and you are getting used to it, you justify it.
8. So we multiply all the above negatives by millions of citizens.
More:
9. Everyone was in the lobby instead of enjoying a more beautiful place.
10. Habit and repetition are the principles of education. (Here as a negative)
11. The feelings of happiness from success are based on personal and selfish interests that go against the utility of the community. If not utility then what is your interest?
12. Personal and selfish interests are multiplied according to the number of participants. Hence, we make a national sum.
13. The frustration of defeat stems again from the feelings of selfishness (which is called liberty in the current legislation system) and feeds them so that the person returns stronger and more determined for his future possible victory which promises him his own personal distinction.
To conclude:
In a society where we would like to admire the beauties of the world, those beauties should have priority. The others would be an ornament for us and we would therefore be an ornament for them.
If our actions, our cultures and our personal intentions were directly linked to the benefit of the community morally, naturally and happily then the inequalities would certainly be much less and the world definitely better.
To answer:
Therefore, I believe that in this unorthodox system that has been built, imposed and therefore massively accepted, you cannot force someone to share (tax) their money for any reason. And that's because you taught him to crave money more than any other good and that his social use is in his personal favour.
My question:
Money is not a good, money is a means. An instrument for education, for psychological and physical health, It is a means for equality, for justice, for a beautiful and happy life that everyone deserves equally. If we agree that one can collect (or as it is said, win) all the money of the earth with hard work ..... then why can't one buy even the fresh air or the clean water until the last drop with his individual and personal value and work?
My Expectation:
Νevertheless, I believe in our future effort to change this system of selfishness (some call it "liberalism") and to build a new one where the offer will be self-evident.
A system for all the souls that life and the mother earth have decided to host.